Ich droga do szczęścia

Kiedy wróciła do domu, położyła się na łóżku, wtulając się w poduszkę. Czuła się okropnie, chociaż chyba była wdzięczna Sylwia, że zaaranżowanie tego spotkania. Dziewczyna miała rację. Gdyby nie porozmawiała z Pawłem jeszcze raz zupełnie spokojnie, ciągle zadręczałoby ją wspomnienie pierwszego spotkania. Dzisiaj zobaczyła, że Paweł naprawdę stara się ją zrozumieć, może nawet wybaczyć. Jednocześnie jednak zdawała sobie sprawę, że znowu po raz kolejny wywróciła mu życie do góry nogami. Tak jak nagle zniknęła, tak też się pojawiła. Podniosła pudełko leżące na podłodze obok łóżka i kładąc się na plecach, wyjęła z niego kilka zdjęć. Przez moment przeglądała je, wpatrując się w ich roześmiane twarze. Wiele by dała, by cofnąć czas, by to wszystko się nie stało, ale.. może tak właśnie miało być. Kiedy poczuła łzy na policzkach, odłożyła fotografie z powrotem do pudełka. Wstała, biorąc je w dłonie i podeszła do komody pod ścianą. Przykucnęła, ocierając łzy, otworzyła ostatnią szufladę i włoży...

Od prawie 20 minut siedziała na ławce, czekając na Sylwię. Po raz kolejny wyjęła z torebki komórkę, zerkając na jej wyświetlacz. - Przepraszam, utknąłem w korku. - Nagle usłyszała ze sobą głos Pawła. - ... - Poderwała się natychmiast, patrząc na niego zaskoczona. - Co.. Co tu robisz?! - Przecież.. Sylwia... - Uśmiechnął się do siebie. - Ale.. skoro jesteśmy tutaj.. Porozmawiajmy? - O czym? - Starała się spojrzeć na niego najchłodniej jak tylko potrafiła, chociaż czuła, że do oczu powoli napływają jej łzy. - Chcę.. - Zaczął niepewnie. W ogóle nie był pewien tego co robi. - Chcę cię przeprosić za ostatnio. Powinienem Cię wysłuchać. - Powiedziałam już wszystko i tylko tyle chciałam. Mam nadzieję, że ułożyłeś sobie życie. - Spojrzała na niego przelotnie i odwróciła się, by odejść. - Zaczekaj! - Chwycił ją za rękę. - Puść. - Spojrzała mu w oczy. - Chcę cię zrozumieć do końca. - Powiedział spełniając jej żądanie. - Majka... dla mnie to wszystko też nie jest proste. - Wiem. - Przytaknęła sia...